Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Θα σας πω μια ιστορία....


Θα χρειαστεί να σας πάω πολύ πίσω.
Στο μακρινό 1988.
Χριστούγεννα.
Η αδερφή μου κοιλοπονούσε στο πρώτο της παιδί.
Δύο ημέρες.
Το παιδί είχε κατέβει πολύ,
αλλά δυστυχώς δεν έκανε τη δυνατή συστολή για να ελευθερωθεί
το κορίτσι μας.
Δεν υπήρχε καμία άλλη επιπλοκή.
Μόνο που πονούσε και υπέφερε πολύ.
Και κυρίως φοβόταν.
Παρακαλούσε πλέον να της το πάρουν με καισαρική να ξεμπερδεύει.
Η μάνα, εκεί βράχος: 
Όχι!
"Όσο ακόμα δεν υπάρχει επιπλοκή κι όλα πάνε καλά
θα γεννήσει φυσιολογικά."

"Τώρα πονάς, το ξέρω.
Δύο δεν γέννησα με πόνους κι εγώ;
 Αλλά θα γεννήσεις και θα αναρρώσεις πιο γρήγορα έτσι.
Μετά θα πονάς περισσότερο.
Εγχείρηση είναι, δεν είναι παιχνιδάκι!"

Πόσο σκληρή φάνταζε η μανούλα!
Μα γιατί να μην κάνει την καισαρικούλα να ξεμπερδεύει;
Δεν την ένοιαζε το μετά...
Μπορούσε να ξεμπερδεύει;
Αυτό ήθελε!
Να ξεμπερδεύει!
Κι ας πονούσε μετά περισσότερο.
Πόσο μακριά φάνταζε το μετά......
Αρκεί να μην πονούσε τώρα άλλο....


Το τι έγινε παρακάτω δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει.
(Φυσιολογικά γέννησε το κορίτσι μας☺).
Και έζησαν αυτοί καλά. Τελεία.
Εμείς αν ζήσουμε καλύτερα θα φανεί στο ...δια ταύτα!


Την ιστορία μου αυτή την αφιερώνω στους φυγόπονους της... Ιστορίας.
Την ιστορία μου αυτή την αφιερώνω σε όσους βιάζονται να περάσουν
στην πρότερη κατάσταση αρκεί να μην πονέσουν τώρα!
Γιατί φοβούνται!
Γιατί δεν αντέχουν τον πόνο τώρα
και τον αναβάλλουν για ΜΕΤΑ.
Κι ας είναι το μετά χειρότερο!


Όταν έχω να επιλέξω για τη Ζωή
ΕΓΩ 
δεν επιλέγω με γνώμονα το παρόν!
Κι ας ζω για το παρόν!

Δεν ξεχνώ ΟΛΑ ΟΣΑ έζησα 5 χρόνια!
Δεν ξεχνώ πώς φθάσαμε εδώ.
Δεν ξεχνώ ποιοι ΣΥΝΤΑΧΤΗΚΑΝ με το Ναι!
Αυτό και μόνο είναι λόγος για να ξέρω ότι επιλέγω σωστά!

ΑΡΙΣΤΕΑ


ΥΓ: Με έναν ή πολλούς πόνους τώρα, όχι για πάντα!!!
Ακόμα κι αποδειχτεί κι αυτή η κυβέρνηση λίγη,
ακόμα κι αν πει Ναι
εγώ λέω ΟΧΙ!